تاثیرتنبیه بدنی بر پرخاشگری کودک

آموختن نظم به کودکان کم سن یکی از کارهای کلیدی است که والدین باید انجام دهند.

- اغلب والدین موافقند که این کار را باید انجام دهند، اما اینکه منضبط کردن کودک باید شامل تنبیه بدنی کودک هم باید باشد یا نه، موضوع بحث انگیزتری است.آکادمی متخصصان اطفال آمریکا تنبیه جسمی کودک به هر علت را رد می کند و می گوید این کار در درازمدت به عنوان یک راهکار تغییردهنده رفتار کودک ناثیربخش نیست. در عوض این آکادمی از راهبردهایی مانند "تایم آوت" پشتیبانی می کند که در آن هنگامی که کودک رفتارنامناسبی انجام می دهد، والدین او تنها می گذارند تا در مورد رفتارش و عواقب آن فکر کند. با این حال همچنان که بسیاری از والدین می گویند، مشکل بتوان از راه دیگری به زدن به پشت کودک از جار و جنجال تمام عیار کودک جلوگیری کرد.

اکنون پژوهشگران در دانشگاه تولان قوی ترین شواهد بر ضد زدن کودک را ارائه کرده اند؛ آنها در بررسی 2500 کودک، نشان دادند کودکانی که در 3 سالگی بیشتر تنبیه جسمی شده اند، تا 5 سالگی با احتمال بیشتری ممکن است پرخاشگر شوند.

این پژوهش از بررسی های قبلی در مورد مضرات تنبیه جسمی حمایت می کند، از جمله یک بررسی در دانشگاه دوک که نشان داد نوزادانی که در 12 ماهگی با زدن به پشت تنبیه شده اند، در سن 3 سالگی در آزمون های شناختی نمره کمتری می آورند.

جدا از عوامل مختلفی که در پرخاشگر شدن نوزاد دخالت دارند، تنبیه جسمی کودک در سنین پایین تر هم می تواند در پرخاشگری کودک در سنین بالاتر نقش داشته باشد، به طوری که در این بررسی کودکانی که بیش از دوبار در ماه مورد تنبیه جسمی قرار گرفته بودند با احتمال 50 درصد بیشتر در 5 سالگی پرخاشگر شده بودند.

همچنین کودکانی که تنبیه جسمی شده بودند، در مقایسه با سایر کودکان، با احتمال بیشتری نافرمانی می کردند، ارضای فوری خواسته ها و نیازهای شان را تقاضا می کردند، به سادگی دچار نومیدی می شدند، از خود کج خلقی نشان می دادند و با دیگر کودکان به زد و خورد می پرداختند.

به نظر این پژوهشگران دلیل این پیامدها این است که زدن کودک به جای اینکه باعث درک او شد، در او ترس ایجاد می کند. حتی در کودکی که با زدن جار و جنجال و جیغ کشیدن را متوقف می کند، درکی در مورد دلیل اینکه باید سروصدا نکند، ایجاد نمی شود. بر عکس زدن کودک باعث می شود که او رفتار تهاجمی را به عنوان الگویی برای حل و فصل مشکلات بپذیرد.

برای اینکه کودکان بفهمند که چه کارهایی و چرا غلط هستند، تلاش هایی مکرری بوسیله والدین لازم است، از جمله استفاده از "تایم آوت"- محروم کردن کودک از توجه، تحسین یا رابطه با والدین برای یک دوره معین زمانی (به عبارت دیگر نادیده گرفتن کودک برای مدتی معین).

این دوره خاموشی کودکان را وامی دارد که آرام شوند و یاد بگیرند به عواطف شان فکر کنند، نه اینکه هیجانات شان را بدون فکر کردن بروز دهند.

زدن کودک ممکن است در کوتاه مدت مانع رفتارهای نادرست او شود، اما با استفاده مکرر مرتبا از تاثیربخشی آن کاسته می شود؛ در عین حال منضبط کردن کودک با بالا رفتن سنش از این روش سخت تر می شود

دست کم آن طور که اخرین بررسی ها نشان می دهد، صرف کردن وقت از همان ابتدای کودکی برای تعلیم دادن کودک در مورد علت نادرستی رفتارش ممکن است در درازمدت نوجوانی به بار بیاورد که آگاهی بیشتر نسبت به خودش دارد و می تواند عواطفش را مهار کند.